Laatst kregen we nieuwe buren.
Dat klinkt beloftevol, maar daar wil ik het niet over hebben. Ook niet over de plotselinge opstoot van schimmige vooroordelen op basis van uiterlijk en cortège. Net zo min over hoe die bias de familieraad verleidt tot het unanieme vonnis dat de verschijning van de fuchsia frisuur de gemiddelde intelligentie van de Via Prosperità met een handvol strepen naar beneden haalt. Hoewel: laat de notulen vermelden dat het desbetreffende stigma stoelt op een van ervaring doordrongen vermoeden.
Nogmaals: daar wil ik het niet over hebben. Wel over het gegeven dat de buurwoonst van de straat is geraakt. Het doet een mens nadenken over huisvesting en resideren, over huis en thuis. En over het feit dat sommigen probleemloos een smak geld op de spreekwoordelijke tafel leggen voor het huren van een hoop bakstenen en een dak. Verbazingwekkend genoeg is het vaak – ook in dit geval – een heftige hoop centen meer dan het maandelijks bedrag dat Mijn Groote Liefde en haar piot volgens een strak kalenderplan aan de bank retourneren. En dat voor een krappere en minder gerieflijke domicilie dan onze Via Prosperità. Het is en blijft een vreemde vaststelling.
Deze steeds wederkerende bevinding zet mij aan het denken over thuis en voelen.
Letterlijk en etymologisch gezien is een thuis een plek waar men zich te huis of t’huis voelt. Het kan een woning zijn, maar ook een plaats, een regio, een sfeer, een belevenis et cetera. Het is daar waar de ziel zich koestert.
In mijn geval zijn het oorden die me keer op keer vertroetelen met een gelukkig makende warmte. Dat is het gevoel thuis te zijn, vermoed ik. En dat sentiment overvalt me niet enkel in de Via Prosperità die onderdak biedt aan wereldwonderen zoals daar zijn Perron 9 3/4, de gerieflijke veranda, La Cuisine en de pergola onder de druivelaar. En Mijn Groote Liefde, natuurlijk. Die ontroering raakt me ook in La Cabanne d’Estelle, op de Mont Ventoux, in Manhattan en het bijhorende Central Park, in de superwijde omgeving van de Grand Canyon, aan de rand van het zwembad in Casas de Cantoblanco en op zoveel andere piekende praalplekken. Zonder onderscheid zijn het locaties waar tijd en ruimte samenvloeien en het universum de ziel charmeert.
Let wel: het hoeft niet altijd groots te zijn en er horen ook niet altijd bakstenen bij. Een goed glas godendrank kan wonderen doen. Het zadel van mijn Milwaukee Vibrator is een happiness magnet en speelt dus in de zelfde divisie. Ook mijn toetsenbord in de erker, op smaak gebracht met een streepje ochtendzon, proeft naar thuiskomen. Keer op keer.
