Laatst wist meesterverteller Ricky Gervais de bewoners van de Via Prosperità diep te raken.
De Netflix-serie “After Life” laat zich moeilijk catalogeren. Het is dolkomisch grappig, bulkt van de zwarte humor, serveert de ene na de andere diepzinnige en filosofische levenswijsheid en schuwt daarbij geenszins de tedere momenten. Kortom, het is een typisch kind van komiek/acteur/schrijver/regisseur Ricky Gervais.
Dat de piot er bijna stoemelings op terecht kwam (hij leest nooit aanbevelingsmails en heeft lak aan trailers) bewijst hoe goed de recommendation engine van Netflix hem doorgrondt. En hij is duidelijk niet alleen. Daags na de eerste kennismaking ontdekt hij hoe op Social Media gelijkgezinden massaal de loftrompet hanteren over het Gervais-genie.
“After Life” hakt diep in op de piot. Als snel kleeft een gruwelijke gedachte als teer aan zijn hersenen: “Wat als het onwaarschijnlijke gebeurt en hij Mijn Groote Liefde overleeft?” Die onfraaie onrechtvaardigheid is niet minder waarschijnlijk dan de mogelijkheid dat een of andere narcistische idioot het schopt tot president van de U.S. of A., of niet?
Onder het dekbed van de nacht denkt de piot daar over na. Het rustgevend snorren van Mijn Groote Liefde naast hem onderstreept het belang en de ernst van de vraag hoe hij zelf zou reageren op zo gigantisch veel pech, op zoveel tegenslag. De piot schudt het hoofd. Hij weet het niet. Of toch?
Aan de ontbijttafel bekent de piot de slechte nachtrust en geeft op aandringen van Mijn Groote Liefde tekst en uitleg. Dat hij bang is dat ook zijn leven ernstig zal ontsporen zonder haar als locomotief. Dat hij vreest voor de bijhorende mentale en fysieke aftakeling. Dat hij weet dat zijn leven na het cataclysme geen zin meer zal hebben.
Met één kort zinnetje sabelt Mijn Groote Liefde de sores van de piot neer: “Gij zijt zot…”
